Allt og ekkert

Það er útlit fyrir tvær leikhúsferðir í vikunni, Mors venditoris og Cor canis. Herranætursýningin lofar góðu miðað við það sem sýnt var á keppninni, en ef Mors venditoris er eitthvað í líkingu við það sem maður heyrir á spólunni í enskutímum, ja, þá er ekki von á góðu.

Hvers vegna er það annars ófrávíkjanleg regla að hlusta á allt lesið efni í ensku? Það er ekki eins og menn séu lítt kunnir framburði þessa máls!

Síðan er útlit fyrir nokkra ágætistónleika á vori komanda, War Requiem með Ashkenazy og svona. Annars sá ég, það sem ég taldi vera, Ceciliu Bartoli á sjónvarpstónleikum á sunnudaginn. Guð minn almáttugur hvað hún er orðin feit! Hún er algjörlega óþekkjanleg frá öllum plötuumslögum sem ég á með henni. Síðan hefur hún elst svo mikið og er bara ekki Bartolileg lengur. Er orðin gráhærð, blessuð.

Þetta er frekar slæmt, því eins og allir vita, þá er allt gamalt handónýtt. Sjáið bara handritin, – orðin svo sótsvört og grómtekin að það er ekki einu sinni hægt að lesa þetta helvíti! Þetta á bara heima á haugunum.

Síðan sá ég Ingibjörgu Haraldsdóttur koma út úr 10–11 með innkaupapoka FULLAN af nauðsynjavörum. Þetta er tvímælalaust merkasti dagurinn í lífi mínu.