Míkrókosmos og makrókosmos

Það er svo gaman að fylgjast með öllum umræðunum um keppnina. Það er sérstaklega stór unun í því að heyra allar þessar samsæriskenningar sem kristallast kannski allar í hinni ólíkindalegu spurningu Jónasar Arnar Helgasonar í sundinu þegar MH-ingar eltu okkur þangað á keppnisdag: „Hvar er Stefán, strákar, ha? Tókuð þið hann ekki með ykkur, ha?“

Það er svo gaman að vita til þess að stór hluti þjóðarinnar telur þetta eitt allsherjarsamsæri og leynimakk frá upphafi til enda, en þekkja sjálfur einungis til samstarfs nokkurra pilta sem hittast stundum og stunda fræði og eru síðan drifnir fyrir framan sjónvarpsmyndavélar og þúsund manna áhorfendaskara til að svara spurningum. Það er gaman að vita til þess (og jafnframt ógnvænlegt) hversu miklu stærra manni sjálfum þetta er.

Það er gaman að sjá skrif um sjálfan sig í dagblöðum og gildishlaðna sleggjudóma, eins og hjá Illuga Jökulssyni í DV í dag, því það er verið að tjá sig um einhvern lítinn þátt allrar veru manns sem er opinberaður fyrir framan alþjóð í keppni sem sumir taka svo alvarlega að þeir eru reiðubúnir að láta hrærast eilíflega í hatursbáli. Fyrir hvað?

Já, það er ótrúlega gaman að þessu.