Ég fór í göngutúr mér til hressingar áðan. Það virkaði ekki.

Hvað um það. Á göngustíg einum hljóp að mér hundur og hafði uppi ógnandi tilburði. Mér er illa við ógnandi hunda. Ég stóð bara kyrr og horfði á hann, en fór síðan að æpa á hann þegar hann var farinn að flensa í mig. Þá ákvað ég að nenna þessu ekki lengur og labbaði í hina áttina. Síðan fór hundurinn inn í ákveðið hús.

Við skulum grípa niður í lögreglusamþykkt:

9. gr.
Hundur skal ávallt vera í taumi á svæðum þar sem umferð ökutækja eða gangandi fólks er almenn [...]

10. gr.
Hundeiganda eða umráðamanni hunds er skylt að sjá til þess að hundur hans valdi ekki hættu, óþægindum, óþrifnaði eða að hann raski ekki ró manna með stöðugu eða ítrekuðu gelti eða ýlfri. [...]

11. gr.
Hafi eigandi ástæðu til að ætla að hundur hans sé grimmur eða varasamur skal hann sjá til þess að hundur hans sé ávallt mýldur utan heimilis síns. Hafi hundur bitið mann og/eða er hættulegur getur eftirlitsaðili, tjónþoli eða forráðamaður hans krafist þess að hundurinn verði aflífaður. [...]

Það er skýr réttur minn að vera ekki ónáðaður af illvígum hundum á almannafæri. Þess vegna hringdi ég í lögregluna og benti henni á að húsráðandi í Norðurtúni 26 hefði brotið gróflega samþykkt þessa. Hafa átti samband við mig seinna vegna málsins.

Vonandi fæ ég að aflífa hundinn sjálfur með berum höndum. Ég ætla að snúa hann úr hálsliðnum fyrst, en síðan saxa útlimi hans af, einn af öðrum. Síðan ætla ég að stefna húsráðanda fyrir að hafa valdið mér sálartjóni. Ég líð ekki svona.